Pssstttt……hallo….mijn naam is Grecco,

Ik durf het bijna niet te vragen maar…heb je even tijd om naar me te luisteren?
Dan vertel ik je mijn verhaal. Wil je het horen?
Oké, dit is het verhaal van mijn leven tot nu toe;

Ongeveer 5 jaar geleden ben ik geboren.
Mijn moeder heeft enkele weken voor mij gezorgd. Ze was heel lief en warm. Ik voelde mij veilig.
Daarna ben ik met mijn broers en zussen in een hok apart gezet om te worden getraind voor de jacht. Omdat ik de spelregels van de jacht niet goed begreep, was ik al snel onbruikbaar voor mijn galguero. Waarom ik onbruikbaar was? Als ik je vertel dat ik met katten samen leef, dan begrijp je waarschijnlijk wat ik bedoel! Lekker rennen vind ik leuk maar dieren doden, daar hou ik niet van. En mijn galguero kon dan vreselijk boos op me worden.

Enfin, uiteindelijk ben ik in een shelter terecht gekomen.
Mijn enige ervaring met mensen, was de ervaring met mijn galguero en zijn vrienden.
Ik had al vroeg geleerd op te passen voor hun handen en voeten.
En weg te rennen als hij begon te schreeuwen.
Dus de eerste tijd in de shelter was ik erg op mijn hoede.
Na enkele maanden voelde ik me meer op mijn gemak; ik werd niet geslagen, niet geschopt, er werd niet tegen me geschreeuwd en…..ik kreeg elke dag eten!
Ook dat was ik niet gewend. Geen angst en geen honger meer.

Heel voorzichtig maakte ik vrienden in de shelter. We stoeiden samen en we renden achter elkaar aan. Voor het eerst in mijn leven mocht ik spelen!
Al gauw kreeg ik in de gaten dat mijn vrienden na verloop van tijd op reis gingen.
Op reis naar een ver land waar ze eindelijk een eigen thuis kregen.

Al 3 jaar woonde ik in de shelter en nog nooit had iemand gevraagd of ik bij hem/haar wilde komen wonen. Zouden ze mij vergeten? Zou het komen omdat ik nog steeds een beetje verlegen ben als ik je niet ken? Ik weet het niet. Maar ik werd er heel verdrietig van als ik de bus weer zag vertrekken met mijn vrienden erin. Wéér bleef ik dan alleen achter.

Tot die ene dag! Ik mocht ook op reis! Ik mocht ook met de grote bus mee.
Nee, nog niet naar een eigen thuis maar naar een pleeggezin.
Ik wist eerst niet wat dat was, nu wel. In een pleeggezin logeer je tot er iemand tegen je zegt: “Kom je bij mij wonen?” En daar wacht ik nu op!

Alweer meer dan 6 maanden wacht ik op dat grote moment….
Dat iemand tegen me zegt: “Ga je mee naar huis?”
Dat ik een thuis krijg waar ook een vriend(in) woont, ik bedoel, dat ik ga wonen bij een vriend(in) die mij laat zien hoe het hoort.
Ooo, wat zal ik dan blij zijn!
Als ik een thuis heb weet ik zeker dat ik me opnieuw zal voelen zoals ooit bij mijn moeder, heel lang geleden: warm, veilig en gelukkig!

Ik vraag me af: wanneer kom je?
Morgen? Overmorgen? Volgende week?

Heeft U interesse in GRECCO, vul dan a.u.b. de adoptievragenlijst in, dit verplicht U tot niets. Wij nemen dan op de door U gekozen wijze contact met U op.