Herken je me? Weet je misschien ook al hoe ik heet?
Mijn naam is Mosca. Weet je nu wie ik ben? Ongeveer?
Ik heb 10 jaar pups geproduceerd voor mijn baas. Tien jaar lang!
Drie maanden geleden heeft hij me weggebracht. Mijn laatste nestje pups had ik amper grootgebracht, toen moest ik vertrekken. Ik werd bij een shelter afgeleverd.

Of ik het had verwacht? Ik heb afgeleerd om iets te verwachten.
Nou, wacht even, dat is niet helemaal waar.
In de shelter werd mij op een dag verteld dat ik een eigen thuis zou krijgen!
Wow! Al wist ik niet eens wat dat precies betekende, ik was desondanks heel blij.
Dus na een strenge medische keuring was er voor mij een plaatsje in de Galgo-bus gereserveerd. De reis was lang; ruim 2500 kilometer. Bij aankomst waren we wel moe maar veel meer nog erg blij!

Ik mocht mee in de auto en ik vond alles leuk en gezellig.
In mijn nieuwe thuis woonden meer hondenvriendjes waar ik het goed mee kon vinden.
Toen het avond werd gingen we een wandeling maken zodat ik nog een plas kon doen.
Mijn baasje kwam een bekende tegen en maakte een praatje.
Terwijl we daar stonden ritselde er ineens een harig beestje onder mij door.
Ik schrok en ik, ja, wat deed ik eigenlijk, ik zei: Grr! Of zoiets.
In ieder geval schrok het harig beestje ook en ging weg.

Eenmaal thuisgekomen ben ik op mijn plek gaan liggen.
Mijn baasje zat op de bank en was op iemand aan het wachten.
Veel later begreep ik op wie ze zat te wachten: op het harig beestje!
Want ineens, het was al donker, sprong datzelfde harig beestje door het keukenraam naar binnen! Ik schrok ervan, ik was getriggerd, ik was ook wel een beetje boos, kortom ik probeerde het weer bang te maken. Want ik hou niet van beestjes die me zo laten schrikken.

Maar…..ik had het helemaal verkeerd aangepakt.
Ik had me zelfs ernstig misdragen!
Het harig beestje woonde ook in mijn huis!
Het was de kat!

Ik twijfel of ik ooit eerder een kat ben tegengekomen.
Wel ratten en hazen. Ratten liepen weleens door mijn hok.
Die probeerden ons eten te stelen.

De kat was zo geschrokken van mijn reactie dat hij die avond niet meer binnen durfde te komen. En de volgende dag ook niet. Net als ik, is hij oud. En hij wist niet dat ik van hem zou schrikken en ik wist niet dat hij van mij zou schrikken.
Waren wij aan elkaar voorgesteld dan hadden wij vast anders tegen elkaar gedaan.

En nu ben ik verdrietig….héél erg verdrietig.
Want…..ik woon niet meer in mijn nieuwe thuis.
Ik moest weg. Vanochtend ben ik weggebracht en heb ik afscheid moeten nemen.
Ik vind het zo erg dat ik wéér iets niet goed heb gedaan.
Want ik wil zo graag alles goed doen, echt waar.

Ik ben nu op een logeeradres en direct is mij beloofd dat ik op cursus mag:
“Cats are friends, not food!”
Deze week, misschien morgen al begint les 1: de kennismaking.
Hoe het hoort als je met een kat woont!
Ik ga heel erg mijn best doen en meer dan dat zelfs.
Omdat ik ont=zet-tend graag nog een tweede kans wil om een eigen thuis te krijgen.
Binnenkort, in september, word ik 11 jaar,
Zou het lukken om dan in mijn eigen thuis te wonen denk je? Ja?
Met een eigen kussen, lekkere dingetjes, en knuffels van lieve, warme handen?
Dat heb ik nog nooit gehad, dat ken ik helemaal niet. Echt niet.

Durf jij het aan met mij? Of jij? Of jullie?
Ja? Toe, denk er eens over.
Ik ben echt heel lief tegen iedereen.
En ook al ben ik oud, ik heb je heel veel te bieden.
Ik stel me even voor:
Ik ben zindelijk, ik heb een mooi schoon gebit,
Ik ben niet bang, ik hou van knuffelen, vind auto rijden gezellig.
Ik heb geen baknijd, verdedig mijn kluifjes niet, ik wil alles delen.

Wil je graag nog meer informatie of mij een keertje ontmoeten?
Stuur dan een mail naar : anneke.schalkwijk@gmail.com
Of bel tot 20.00u met: 0345-581 305. (liever niet op zaterdag)

Ik hoop tot gauw!
Mosca